Türk Sinemasının Gizli Kahramanları: İhsan YÜCE

Türk Sineması denilince aklımıza nasıl Kemal Sunal, Adile Naşit, Münir Özkul gibi isimler geliyorsa onun sureti de gözümüzün önünde belirir. Belirir de, kimisi adını aklına tam olarak getiremez.

Halbuki ömrü sanatla geçmiş bir adamdır. Sanat dediysek sadece sinema değil; yazardır, şairdir, heykeltıraştır, ressamdır, ağacı yontması bile sanata dahildir. Ancak onun hikayesini pek kimseler bilmez…
Kafkasya, Dağıstan göçmeni yedi çocuklu bir ailenin oğullarından biridir İhsan Yüce. Ekim İhtilalinden sonra Türkiye’de önce Elazığ, sonra da ailesi İzmir’e yerleşmiş. Bundan sonra da İhsan Yüce kendi hikayesini yazmaya başlamış. Önce İzmir Atatürk Lisesi ve İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi’nden mezun olmuş.

Bir ara özel sektörde muhasebecilik yapmaya başlamış İzmir’de ama bu işin kendine göre olmadığını fark etmiş. 1952’de İzmir’de Halk ve Çocuk Tiyatrosu’na katıldıktan sonra da Bizim Tiyatro’yu kurmuş. Dostoyevski’nin Suç ve Ceza’sı ile Charlie Chaplin’in trajik son dönem filmi Sahne Işıkları’nı tiyatroya uyarlayarak sergilemiş.

Mesela ağalık düzeninin karşısında duran ve mükemmel bir sistem eleştirisi olan Kibar Feyzo’nun senaryosunun ona ait olduğunu pek kimseler bilmez. Kemal Sunal’ın oynadığı çoğu filmin senaryosunu yazmıştır.
Emekçiden yana olduğunu hiçbir zaman kamufle etme gereği duymamış, hatta hayatı boyunca da bu duruşunu hiç bozmamıştır.
Kibar Feyzo’da Maho’nun “Ula şurda 141-142 başsınız, hepinizi ben besliyim. Vallaha satarım köyü ha!” cümlesi, dönemin Türk Ceza Kanunu’nun 141 ve 142. maddesine yapılan bir göndermedir ve elbette İhsan Yüce’nin ince zekasının bir ürünüdür.

Kibar Feyzo filminde İhsan YÜCE ve Erdal ÖZYAĞCILAR

Çok şiiri ve hikayesi vardır ama yakınları dışında bunları pek bilen yoktur. Nedeni ise yine onun zarif kişiliği: “Şairlere saygısızlık olur” diye şiirlerinin hiçbirini yayınlamamış. Yalnız bir tanesini çoğunuz duymuşsunuzdur “Ekmek, Şarap, Sen ve Ben” şiirini.
1991 yılında evinde geçirdiği kalp krizi sonucu aramızdan ayrıldığında onsuz kaldığına en çok üzülenlerden biri de kadim dostu Can Yücel’dir. Cenaze namazından sonra mezarlığa gitmemesine şaşıran ve bunun sebebini soranlara “İnsan arkadaşını gömer mi yahu!” diye cevap verecek kadar üzgündür hem de…

Eleştirdiği adamları birebir oynayacak kadar başarılı bir oyuncu, tüm duyguları en ince yerinden yakalamış bir sanatçı, bunca yeteneği tek vücutta barındırmasına rağmen tevazuyu hiç elden bırakmamış zarif bir adam İhsan Yüce.